In het 'kleinste kamertje' van mijn oude huis vond ik inspiratie in de marmoleum vloer. Daar bleken menselijke gezichten in rond te spoken die volledig in natuurlijke staat leken te verkeren. Ook de badkamertegeltjes bleken schatten te verbergen.

Ze deden me denken aan de zoektocht van Leonardo da Vinci die in de volkswijken van Florence op zoek ging naar authentieke gezichten. Hij heeft gezegd: “het verhevenste en moeilijkste doel van de kunst is de gerichtheid van de menselijke ziel uit te beelden, het geestelijke leven van de mens, z’n universele emoties”.

Ik vond ze… de prachtigste koppen. Verborgen, verstopt in de tekening van het marmoleum en de tegeltjes.
Een schijnbaar dode vloer ging leven, kreeg een menselijk gezicht, een natuurlijk landschap en gaf mij z’n geheimen prijs.

Zo ontstonden de ‘manscapes’. Eerst in houtskool en later in fijne potloodtekeningen.

Hier een kleine greep uit een lange serie.

Tijdens vakanties in de Provence werd mijn aandacht getrokken door de lange rijen gesnoeide platanen langs de wegen. Wat mij intrigeerde waren hun menselijke, maar gemutileerde vormen en kwetsbare huid. Ik besloot de bomen een eigen leven te geven in houtskool, het materiaal waarbij mijn associatieve werkwijze het sterkst naar voren komt. Onder mijn vingers zag ik iets ontstaan wat op een landschap leek. Een landschap getekend binnen de lichamelijke contouren van de boom. Pas later ontdekte ik dat ik landschappen vanuit vogelvluchtperspectief had getekend; ver weg, onbetreden en onbereikbaar. 

De platanen verenigen tegengestelden. Je staat vlak voor de contouren van kwetsbare lichamen,

maar wat ze herbergen is natuur.

Mijn liefde voor houtskool is een constante.

Vanuit mijn atelier op de Kop van Zuid kijk ik op de kades van de Spoorweghaven. Door de seizoenen heen verschijnen er intrigerende mossen op de kademuren, in prachtige vormen en tere kleuren. Ook die wilde ik in beweging brengen.

Over mijn schilderijen heeft Maaike Drescher het volgende geschreven:

"In een serie schilderijen kijken we in vogelvluchtperspectief neer op mensenmassa's die zich spoeden, en verdwijnen in de verte. De mensen krijgen geen gezicht, we zien hen op de rug. Ze stralen een drift uit van 'almaar doorgaan',

maar hier en daar lijken ze op te lossen. Delen vallen weg, en er ontstaan donkere vlekken. 

De mensen, die Maartje gestalte gaf in kleuren die voortkomen uit de aarde, lijken terug te keren naar diezelfde aarde. Een weergave van de kortstondigheid van het menselijk bestaan. Wat van hen rest zijn tekens aan de wand."

De serie schilderijen had aanvankelijk een meniekleurige achtergrond. Met grote terughoudendheid heb ik deze overgeschilderd met goud. Ik vond dat overweldigend, want: waarom koos ik voor goud? 

Pas later legde ik het verband met iconen. Daar verbeeldt het goud de goddelijkheid van de figuren.

Heeft de mens in mijn werk zich tot God verklaard?

Nu weet ik: door het gebruik van goud komt het vergankelijke samen met het eeuwige.