In de schilderijen kijken we neer op mensenmassa's die zich spoeden en verdwijnen in de verte. De mensen krijgen geen gezicht, we zien hen op de rug. Ze stralen een drift uit van almaar doorgaan, maar hier en daar lijken ze op te lossen. Delen vallen weg en er ontstaan donkere vlekken.De mensen, die Maartje gestalte gaf in kleuren die voortkomen uit de aarde, keren weer terug naar diezelfde aarde. Een weergave van de kortstondigheid van het menselijk bestaan. Wat rest zijn tekens aan de wand. De aanvankelijk meniekleurige ondergrond, schilderde Maartje - tegen haar verstandelijke overtuiging in - over met goud. Later legde zij het verband met iconen. Daar verbeeldt het goud de aanwezigheid van Gods licht, waartegen de aardse figuren of gebeurtenissen zich aftekenen. Door het gebruik van goud bracht Maartje het kortstondige samen met het eeuwige.
